૧
|
|
पुं. |
અસ્ત્ર; હથિયાર.
|
૨
|
|
पुं. |
અંતઃસ્થ કે અર્ધસ્વરો માંહેનો ચોથો, ગુજરાતી મૂળાક્ષર માંહેનો ચાળીશમો અને વ્યંજન માંનો ઓગણત્રીશમો વર્ણ.
|
૩
|
|
पुं. |
આનંદ; હર્ષ.
|
૪
|
|
पुं. |
ઉદ્બોધન; ઉપદેશ રૂપે કંઈક કહેવું તે.
|
૫
|
|
पुं. |
ખડ્ગધારી પુરુષ.
|
૬
|
|
पुं. |
દારું; મદ્ય.
|
૭
|
|
पुं. |
પ્રચેતા.
|
૮
|
|
पुं. |
બાણ.
|
૯
|
|
पुं. |
મૂર્વા નામની વેલ.
|
૧૦
|
|
पुं. |
રહેઠાણ; રહેવાનું સ્થાન.
|
૧૧
|
|
पुं. |
રાહુ.
|
૧૨
|
|
पुं. |
લઘુતાવાચક એક પ્રત્યય. જેમકે, લાઘવ.
|
૧૩
|
|
पुं. |
લહિયાને લખતાં લખતાં સહેજ ઊઠવું હોય ત્યારે અટકવાનો અક્ષર. મારવાડના લેખકો ખાસ કરીને વ ઉપર વધારે આધાર રાખે છે. એટલે કે લખતાં લખતાં કોઈપણ કામ માટે ઊઠવું હોય કે લખવાનું બંધ કરવું હોય તો તે વ આવતાં ઊઠે અથવા કોઈ કાગળમાં ` વ ` લખીને ઊઠે કેમકે, તેઓ માને છે કેઃ વ વાવે.
|
૧૪
|
|
पुं. |
વયનાત્ શબ્દનું સંક્ષિપ્ત રૂપ.
|
૧૫
|
|
पुं. |
વરુણદેવ.
|
૧૬
|
|
पुं. |
વસતી.
|
૧૭
|
|
पुं. |
વસ્ત્ર.
|
૧૮
|
|
पुं. |
વંદન.
|
૧૯
|
|
पुं. |
વાદ્ય.
|
૨૦
|
|
पुं. |
વાયુ; પવન.
|
૨૧
|
|
पुं. |
વૃક્ષ.
|
૨૨
|
|
पुं. |
શાલૂક; એક પ્રકારનો કંદ.
|
૨૩
|
|
पुं. |
સમુદ્ર.
|
૨૪
|
|
पुं. |
સમૂહ.
|
૨૫
|
|
पुं. |
સલાહ; મંત્રણા; મસલત.
|
૨૬
|
|
पुं. |
સાઠની સંખ્યા બતાવનારો એક સાંકેતિક અક્ષર.
|
૨૭
|
|
पुं. |
સાંત્વન; આશ્વાસન; શાંત પાડવું તે.
|
૨૮
|
|
पुं. |
હાથ.
|
૨૯
|
|
न. |
પાણી.
|
૩૦
|
|
न. |
ભલાઈ; કલ્યાણ.
|
૩૧
|
|
न. |
માન; આદર.
|
૩૨
|
|
न. |
વરુણનું રહેઠાણ.
|
૩૩
|
|
वि. |
બળવાન.
|
૩૪
|
|
अ. |
અથવા; વા.
|
૩૫
|
[ ફા. ] |
अ. |
અને.
|
૩૬
|
|
अ. |
સમાનપણું બતાવતો એક અવ્યય.
|